Na wat oefenen met het in- en uitdraaien van mijn voeten in de klikpedalen en het afwachten tot mijn knie eraan toe was, hebben we vandaag onze eerste tocht samen gemaakt. Nog een beetje onwennig en gespannen, maar o zo lekker! Wat was ik blij toen ik geheel pijnloos thuis kwam! Het was wel een beetje triest en frustrerend dat ik zelfs door 'gewone' fietsers werd ingehaald onderweg, maar het gaat om de lol toch?
Zo ben ik dus inmiddels elke dag weer aan het wandelen (minimaal 5 km), ik ben weer aan het zwemmen, sta op de crosstrainer en fiets. Ik durf zelfs korte afstanden te dribbelen.
Ik was helemaal blij met vandaag dus ik post dat op FB. Ik kreeg allemaal hartstikke leuke reacties, maar ja, je kunt erop wachten, de kritische noot. Vindt je fysio het wel goed? En je arts? Het is af en toe net alsof ik bij elk bericht op FB (dat ik bijvoorbeeld naar de kapper ben geweest) er bij moet vermelden dat ik officieel toestemming heb van mijn arts en fysio.
Ik let heus wel op wat ik doe en probeer zo veel mogelijk te genieten. Dat willen mijn alters ook. En het helpt me van de alcohol af te blijven. Tanja (één van de boze delen) heeft echt super genoten van de fietstocht. Dat doet me zo goed! Ik moet hen immers ook tevreden houden, ook al is het 1 lijf.
Anyway, dat was dus een beetje jammer, ook al was de reactie goed bedoeld. Waarom trek ik me dit zo aan? Geen idee. Het is gewoon fijn een keer op de euforietroon te zitten.
Ik laat me iig niet weerhouden, ik ga door met trainen en pas uiteraard op.
Welterusten en tot de volgende keer!
